Filharmonia Kaliska ::: oficjalna strona internetowa

Tytuł programu wywodzi się z łaciny i oznacza „Spotkanie Czterech”. W tym przypadku jest to spotkanie 4 krajów, 4 autorów i 4 zespołów. Uczestnikami projektu są zespoły z krajów wyszehradzkich, które specjalizują się w interpretacji muzyki dawnej: Arte dei Suonatori (PL), Solamente Naturali (SK), Sonatores Pannoniae (HU). Inicjatorem „Spotkania Czterech” jest stowarzyszenie Kulturní Morava, które współpracuje z muzykami specjalizującymi się w historycznym wykonawstwie muzyki dawnej. W epoce klasycyzmu, w krajach należących dzisiaj do Grupy Wyszehradzkiej, działało wielu znakomitych kompozytorów, którzy mimo sławy, jaką cieszyli się za życia, po śmierci zostali szybko zapomniani. Celem projektu jest przedstawienie 4 kompozytorów, z których każdy zajmuje ważne miejsce w muzycznej historii swojego kraju, ale poza granicami ojczyzny niemalże nie mamy okazji posłuchać ich kompozycji. Są to: A. Zimmermann (SK), A. Rejcha (CZ), F. Lessel (PL) i A. Czibulka (HU). Tak jak i dzisiaj, także w okresie późnego klasycyzmu, w Europie Środkowej przeplatały się kultury narodowe. Muzycy mieli ze sobą kontakt w dworskich zespołach, soliści zwiedzali wszystkie zakątki monarchii habsburskiej, a organizatorzy koncertów obserwowali najnowsze trendy w głównych ośrodkach muzycznych, zwłaszcza w Wiedniu i Paryżu. Nic więc dziwnego, że kompozytorzy ci, albo znali się bezpośrednio, albo inspirowali się muzycznie.

Antonín Rejcha (1770–1836) to niewątpliwie jeden z najwybitniejszych kompozytorów przełomu XVIII i XIX wieku. Na jego życie wpłynęły z jednej strony wojny napoleońskie, a z drugiej nowe nurty filozoficzne wczesnego romantyzmu. Komponując Wariacje na temat arii „Nie, nie znasz prawdziwej miłości” z opery Der Betrug durch Aberglauben Dittersdorfa (Oszustwo przesądami) w latach 1802-1808, Rejcha mieszkał w Wiedniu, do którego przeniósł się z niespokojnego politycznie Paryża. Zdobył uznanie nie tylko jako kompozytor, ale także jako teoretyk i pedagog. Poznał Josepha Haydna i otrzymywał zaproszenia na koncerty na dworze cesarskim. Jednak nawet w Wiedniu sytuacja często się pogarszała. Trudne warunki Rewolucji Francuskiej i przemarsz wojsk przez tereny Niemiec i Austrii często uniemożliwiały Rejchowi wykonywanie swoich utworów, co stawiało go w poważnych tarapatach finansowych. W 1808 osiadł na stałe w Paryżu, gdzie zasłynął jako znakomity pedagog. Został mianowany profesorem kompozycji w Konserwatorium Paryskim, wówczas najbardziej postępowej muzycznej instytucji edukacyjnej.

Franciszek Lessel (1780-1838) pochodził z Puław, ale bardzo szybko wyjechał na studia u Josepha Haydna do Wiednia. Bardzo prawdopodobne, że właśnie tam poznał Antonína Rejchę, bo obaj muzycy regularnie odwiedzali Haydna i nazywali go swoim nauczycielem i przyjacielem. Po śmierci Haydna Lessel osiadł w Warszawie, gdzie pracował jako dyrektor Amatorskiego Towarzystwa Muzycznego i koncertował wykonując często swoje kompozycje, w tym koncert fortepianowy, który napisał w 1814 roku. Poza muzyką parał się pracą zarządcy majątków arystokratów. Większość jego dorobku nie została wydana drukiem, wiele dzieł zaginęło.

Anton Zimmermann (1741–1781) urodził się na terenie czeskiego Śląska, ale obecnie zarówno Węgrzy, jak i Słowacy, uważają go za swojego narodowego kompozytora. Został zatrudniony jako organista i kompozytor w Bratysławie, później jako kapelmistrz węgierskiego kardynała Józsefa Batthyány'ego. Udało mu się zbudować wysoko ocenianą orkiestrę z wybitną sekcją dętą, którą dyrygował od pierwszych skrzypiec. Jego symfonie zyskują ostatnio coraz większe uznanie, a utwory Zimmermanna trafiają na europejskie sceny koncertowe.

Alajos Czibulka (1768–1846), dyrektor Niemieckiego Teatru Miejskiego w Budzie i Peszcie, był wówczas bardzo cenionym kompozytorem. Urodził się w Pradze, ale większość życia spędził na Węgrzech, gdzie pracował jako lider zespołu i reżyser operowy. Odpis jedynej jego zachowanej symfonii znajduje się w Archiwum Muzycznym w Kromieryżu, a dziś usłyszymy ją w polskim prawykonaniu.